Zaburzenia dysocjacyjne

Zaburzenia dysocjacyjne to szereg schorzeń, które mogą powodować problemy fizyczne i psychiczne.

Niektóre zaburzenia dysocjacyjne są bardzo krótkotrwałe, być może po traumatycznym wydarzeniu życiowym, i ustępują samoistnie w ciągu tygodni lub miesięcy. Inne mogą trwać znacznie dłużej.

Objawy zaburzenia dysocjacyjnego

Dysocjacja to sposób, w jaki umysł radzi sobie ze zbyt dużym stresem.

Osoby, które się dysocjują, mogą czuć się odłączone od siebie i otaczającego ich świata.

Okresy dysocjacji mogą trwać stosunkowo krótko (godziny lub dni) lub znacznie dłużej (tygodnie lub miesiące).

Czasami może trwać latami, ale zwykle, jeśli dana osoba ma inne zaburzenia dysocjacyjne.

Wiele osób z zaburzeniami dysocjacyjnymi przeżyło traumatyczne wydarzenie w dzieciństwie.

Mogą się dysocjować i unikać traktowania tego jako sposobu radzenia sobie z tym.

Ktoś z zaburzeniem dysocjacyjnym może mieć problemy z:

Mogą również czuć się niepewni, kim są i mają wiele różnych tożsamości.

Rodzaje zaburzeń dysocjacyjnych

Istnieje kilka różnych typów zaburzeń dysocjacyjnych.

Trzy główne typy to:

  • dysocjacyjne zaburzenia ruchu lub czucia
  • amnezja dysocjacyjna
  • rozdwojenie jaźni

Dysocjacyjne zaburzenia ruchu i czucia

Dysocjacyjne zaburzenia ruchu lub czucia obejmują drgawki (drgawki), paraliż i utratę czucia.

Wydaje się, że nie ma przyczyny fizycznej, ale wydaje się, że jest ona wynikiem problemu z komunikacją w mózgu.

Objawy są czasami mylone z zaburzeniami neurologicznymi, takimi jak epilepsja lub udar.

Amnezja dysocjacyjna

Ktoś z amnezją dysocjacyjną będzie miał okresy, w których nie będzie pamiętał informacji o sobie lub wydarzeniach z poprzedniego życia.

Mogą również zapomnieć o wyuczonym talencie lub umiejętności.

Te luki w pamięci są znacznie poważniejsze niż zwykłe zapominanie i nie są wynikiem choroby podstawowej.

Niektóre osoby z amnezją dysocjacyjną znajdują się w dziwnym miejscu, nie wiedząc, jak się tam dostały.

Mogli podróżować tam specjalnie lub błąkać się w zdezorientowanym stanie.

Te puste odcinki mogą trwać minuty, godziny lub dni. W rzadkich przypadkach mogą trwać miesiące lub lata.

Rozdwojenie jaźni

Dysocjacyjne zaburzenie tożsamości lub zaburzenie mnogiej osobowości jest niezwykłym zaburzeniem.

Osoba, u której zdiagnozowano dysocjacyjne zaburzenie tożsamości, może czuć się niepewna co do swojej tożsamości i tego, kim jest.

Mogą odczuwać obecność innych tożsamości, każda z własnymi imionami, głosami, osobistymi historiami i manierami.

Typowe objawy to:

  • czujesz się jak obcy dla siebie
  • czujesz, że są w tobie różni ludzie
  • nazywając siebie „my”
  • zachowując się poza charakterem
  • pisanie innym pismem

Umysł ma więcej informacji o różnych typach zaburzeń dysocjacyjnych .

Warunki powiązane

Ktoś z zaburzeniem dysocjacyjnym może mieć również inne schorzenia psychiczne, takie jak:

Mogą również mieć problemy ze snem (bezsenność) .

Osoby z zaburzeniami dysocjacyjnymi mogą być wielokrotnie badane lub leczone w przypadku podobnych schorzeń o podłożu fizycznym.

To samo w sobie może powodować objawy lub dalszą chorobę.

Przyczyny zaburzeń dysocjacyjnych

Przyczyny zaburzeń dysocjacyjnych są słabo poznane.

Mogą być związane z wcześniejszym traumatycznym doświadczeniem lub tendencją do rozwijania bardziej fizycznych niż psychicznych objawów, gdy są zestresowani lub przygnębieni.

Ktoś z zaburzeniem dysocjacyjnym mógł doświadczyć przemocy fizycznej, seksualnej lub emocjonalnej w dzieciństwie.

Niektórzy ludzie dysocjują po przeżyciu wojny, porwaniu lub nawet inwazyjnej procedurze medycznej.

Odcięcie się od rzeczywistości to normalny mechanizm obronny, który pomaga osobie radzić sobie w traumatycznym okresie.

To forma zaprzeczenia, jakby „to mi się nie przytrafiło”.

Staje się dysfunkcjonalne, gdy otoczenie nie jest już traumatyczne, ale osoba nadal działa i żyje tak, jakby była, i nie poradziła sobie z wydarzeniem ani nie przetworzyła go.

Umysł ma więcej informacji o przyczynach zaburzeń dysocjacyjnych .

Diagnozowanie zaburzeń dysocjacyjnych

Jeśli lekarz rodzinny podejrzewa, że cierpisz na zaburzenie dysocjacyjne, skieruje Cię do specjalisty zdrowia psychicznego w celu przeprowadzenia pełnej oceny.

Mogą również skontaktować się ze specjalistą medycznym, na przykład ze specjalistą od chorób układu nerwowego (neurologiem), aby upewnić się, że zostałeś zbadany w celu postawienia prawidłowej diagnozy.

Oszacowanie

Specjalista przeprowadzający ocenę powinien być specjalnie przeszkolony i dobrze rozumieć zaburzenia dysocjacyjne.

Podczas oceny zapytają Cię, jak się czujesz i czy w przeszłości miałeś traumatyczne przeżycie.

Zapytają również o leki, które bierzesz i czy używasz narkotyków.

Ważne jest, aby mówić szczerze o swoich objawach i nie czuć się zawstydzonym lub zawstydzonym, aby otrzymać pomoc i wsparcie, którego potrzebujesz.

Umysł ma więcej informacji o diagnozowaniu zaburzeń dysocjacyjnych .

Leczenie zaburzeń dysocjacyjnych

Wiele osób z zaburzeniami dysocjacyjnymi wraca do zdrowia dzięki leczeniu i wsparciu.

Fizjoterapia może być stosowana do leczenia określonych objawów fizycznych, takich jak paraliż, utrata mowy i trudności w chodzeniu.

Terapie mówiące

W przypadku zaburzeń dysocjacyjnych często zaleca się terapie mówiące.

Celem terapii rozmową, takich jak poradnictwo psychologiczne i psychoterapia, jest pomoc w radzeniu sobie z podstawową przyczyną objawów oraz nauczenie się i ćwiczenie technik radzenia sobie z okresami poczucia odłączenia.

Leki

Nie ma konkretnego leku do leczenia dysocjacji, ale leki takie jak leki przeciwdepresyjne mogą być przepisywane w leczeniu chorób towarzyszących, takich jak depresja, lęk i ataki paniki.

Jeśli masz myśli samobójcze

Jeśli masz lub miałeś myśli o odebraniu sobie życia, ważne jest, aby poprosić kogoś o pomoc.

Prawdopodobnie trudno ci to zobaczyć w tej chwili, ale nie jesteś sam ani nie jesteś bez pomocy.

Są osoby, z którymi możesz porozmawiać i które chcą pomóc:

Dowiedz się więcej o uzyskiwaniu pomocy w przypadku myśli samobójczych

Co zrobić, jeśli się o kogoś martwisz

Jeśli obawiasz się, że ktoś, kogo znasz, może rozważać samobójstwo, spróbuj zachęcić go do rozmowy o tym, jak się czuje.

Najlepszym sposobem pomocy jest słuchanie. Staraj się unikać oferowania rozwiązań i nie osądzaj.

Jeśli wcześniej zdiagnozowano u niego chorobę psychiczną, taką jak depresja, możesz zwrócić się o pomoc i poradę do członka zespołu opieki.

Przeczytaj więcej o znakach ostrzegawczych przed samobójstwem io tym, jak możesz pomóc komuś z myślami samobójczymi .

Dalsza pomoc i wsparcie

Jeśli masz zaburzenie dysocjacyjne, uzyskanie pomocy i wsparcia jest ważną częścią procesu zdrowienia.

Rozmowa ze swoim partnerem, rodziną i przyjaciółmi o tym, jak wpłynęły na Ciebie przeszłe doświadczenia, może pomóc Ci pogodzić się z tym, co się stało, a także pomóc im zrozumieć, jak się czujesz.

Pomocne mogą być również te organizacje:

Umysł ma obszerniejszą listę organizacji wspierających osoby z zaburzeniami dysocjacyjnymi .

Pomocne może być również czytanie o innych osobach z podobnymi doświadczeniami.

Na stronie healthtalk.org możesz przeczytać osobiste relacje ludzi na temat życia z różnymi schorzeniami psychicznymi.