Choroba Parkinsona – leczenie

Terapie wspomagające

Istnieje kilka terapii, które mogą ułatwić życie z chorobą Parkinsona i pomóc radzić sobie z jej codziennymi objawami.

Podejmowane są wysiłki, aby spróbować zwiększyć dostępność tych terapii wspomagających dla pacjentów z chorobą Parkinsona w ramach .

Władze lokalne mogą Ci doradzić i pomóc. Poproś władze lokalne o ocenę potrzeb w zakresie opieki i wsparcia.

Czytać o:

Lek

W celu złagodzenia głównych objawów choroby Parkinsona, takich jak drżenie (drżenie) i problemy z poruszaniem się, można zastosować leki.

Ale nie wszystkie dostępne leki są przydatne dla każdego, a krótko- i długoterminowe skutki każdego z nich są różne.

Powszechnie stosuje się trzy główne rodzaje leków:

• lewodopa
• agoniści dopaminy
• inhibitory monoaminooksydazy-B

Twój specjalista może wyjaśnić opcje leczenia, w tym ryzyko związane z każdym lekiem, i omówić, który może być dla Ciebie najlepszy.

Regularne przeglądy będą wymagane w miarę postępu choroby i zmiany potrzeb.

Lewodopa

Większość osób z chorobą Parkinsona ostatecznie potrzebuje leku zwanego lewodopą.

Lewodopa jest wchłaniana przez komórki nerwowe w mózgu i przekształcana w dopaminę chemiczną, która służy do przekazywania informacji między częściami mózgu a nerwami kontrolującymi ruch.

Zwiększenie poziomu dopaminy za pomocą lewodopy zwykle poprawia problemy ruchowe.

Zwykle przyjmuje się go w postaci tabletki lub płynu i często łączy się go z innymi lekami, takimi jak benzerazyd lub karbidopa.

Leki te zapobiegają rozkładowi lewodopy we krwi, zanim dostanie się ona do mózgu.

Zmniejszają również skutki uboczne lewodopy, które obejmują:

• uczucie i wymioty
• zmęczenie
• zawroty głowy

Jeśli przepisano ci lewodopę, początkowa dawka jest zwykle bardzo mała i będzie stopniowo zwiększana, aż zacznie działać.

Początkowo lewodopa może spowodować radykalną poprawę objawów.

Ale jego skutki mogą być mniej długotrwałe w następnych latach – im więcej komórek nerwowych w mózgu jest traconych, tym mniej jest ich do wchłonięcia leku.

Oznacza to, że od czasu do czasu może być konieczne zwiększenie dawki.

Długotrwałe stosowanie lewodopy wiąże się również z problemami, takimi jak niekontrolowane, gwałtowne ruchy mięśni (dyskinezy) i efekty „włącz-wyłącz”, w wyniku których osoba szybko przełącza się między zdolnością do poruszania się (włączenie) a unieruchomieniem (wyłączenie).

Agoniści dopaminy

Agoniści dopaminy działają jako substytut dopaminy w mózgu i mają podobny, ale łagodniejszy efekt w porównaniu z lewodopą. Często można je podawać rzadziej niż lewodopę.

Często są przyjmowane w postaci tabletek, ale są również dostępne w postaci plastra na skórę (rotygotyna).

Czasami agoniści dopaminy są przyjmowani w tym samym czasie co lewodopa, ponieważ umożliwia to stosowanie mniejszych dawek lewodopy.

Możliwe skutki uboczne agonistów dopaminy obejmują:

• uczucie i wymioty
• zmęczenie i senność
• zawroty głowy

Agoniści dopaminy mogą również powodować halucynacje i zwiększoną dezorientację, dlatego należy ich stosować ostrożnie, szczególnie u starszych pacjentów, którzy są bardziej podatni.

W przypadku niektórych osób agoniści dopaminy są powiązani z rozwojem zachowań kompulsywnych, zwłaszcza przy dużych dawkach, w tym uzależniającym hazardem, kompulsywnymi zakupami i nadmiernie zwiększonym zainteresowaniem seksem.

Porozmawiaj ze swoim lekarzem, jeśli uważasz, że możesz doświadczać tych problemów.

Ponieważ osoba może nie zdawać sobie sprawy z problemu, kluczowe jest, aby opiekunowie i członkowie rodziny również odnotowali wszelkie nietypowe zachowania i omówili je z odpowiednim specjalistą przy najbliższej okazji.

Jeśli przepisano ci kurs agonistów dopaminy, początkowa dawka jest zwykle bardzo mała, aby zapobiec nudnościom i innym skutkom ubocznym.

Dawkowanie jest stopniowo zwiększane przez kilka tygodni. Jeśli nudności stanie się problemem, Twój lekarz rodzinny może przepisać leki przeciwzapalne.

Potencjalnie poważnym, ale rzadkim powikłaniem leczenia agonistami dopaminy jest nagłe zasypianie.

Zwykle dzieje się tak, gdy dawka jest zwiększana i ma tendencję do osiadania, gdy dawka jest stabilna.

Zazwyczaj zaleca się unikanie prowadzenia pojazdów podczas zwiększania dawki w przypadku wystąpienia tego powikłania.

Inhibitory monoaminooksydazy-B

Inną alternatywą dla lewodopy w leczeniu wczesnej choroby Parkinsona są inhibitory monoaminooksydazy B (MAO-B), w tym selegilina i rasagilina.

Blokują działanie enzymu lub substancji mózgowej, która rozkłada dopaminę (monoaminooksydaza-B), zwiększając poziom dopaminy.

Zarówno selegilina, jak i rasagilina mogą złagodzić objawy choroby Parkinsona, chociaż ich działanie jest niewielkie w porównaniu z lewodopą. Można je stosować razem z lewodopą lub agonistami dopaminy.

Inhibitory MAO-B są ogólnie bardzo dobrze tolerowane, ale czasami mogą powodować działania niepożądane, w tym:

• źle się czuć
• bóle głowy
• ból brzucha
• wysokie ciśnienie krwi

Inhibitory katecholo-O-metylotransferazy

Inhibitory katecholo-O-metylotransferazy (COMT) są przepisywane osobom w późniejszych stadiach choroby Parkinsona.

Zapobiegają rozkładaniu lewodopy przez enzym COMT.

Skutki uboczne inhibitorów COMT obejmują:

• nudności lub wymioty
• biegunka
• ból brzucha

Chcieć wiedzieć więcej?

Operacja

Większość osób z chorobą Parkinsona jest leczonych lekami, chociaż w niektórych przypadkach stosuje się rodzaj operacji zwanej głęboką stymulacją mózgu.

Ta operacja jest również dostępna w specjalistycznych ośrodkach neuronauki w Wielkiej Brytanii, ale nie jest odpowiednia dla każdego.

Jeśli rozważana jest operacja, Twój specjalista omówi z Tobą możliwe zagrożenia i korzyści.

Głęboka stymulacja mózgu

Głęboka stymulacja mózgu polega na chirurgicznym wszczepieniu w ścianę klatki piersiowej generatora impulsów podobnego do rozrusznika serca.

Jest on podłączony do 1 lub 2 cienkich drutów umieszczonych pod skórą i jest precyzyjnie wprowadzany do określonych obszarów mózgu.

Generator impulsów wytwarza niewielki prąd elektryczny, który przepływa przez drut i stymuluje część mózgu dotkniętą chorobą Parkinsona.

Chociaż operacja nie leczy choroby Parkinsona, u niektórych osób może złagodzić objawy.

Chcieć wiedzieć więcej?

Leczenie dodatkowych objawów

Oprócz głównych objawów problemów ruchowych, osoby z chorobą Parkinsona mogą doświadczyć wielu dodatkowych objawów, które mogą wymagać oddzielnego leczenia.

Obejmują one:

Badania kliniczne

W leczeniu choroby Parkinsona dokonano znacznego postępu w wyniku badań klinicznych, w których porównuje się nowe terapie i kombinacje terapii ze standardowymi.

Wszystkie badania kliniczne w Wielkiej Brytanii są dokładnie nadzorowane, aby zapewnić ich wartość i bezpieczeństwo. Uczestnicy badań klinicznych czasami wypadają ogólnie lepiej niż osoby poddawane rutynowej opiece.

Jeśli zostaniesz zapytany, czy chcesz wziąć udział w badaniu, otrzymasz arkusz informacyjny o badaniu.

Jeśli chcesz wziąć udział, zostaniesz poproszony o podpisanie formularza zgody. Możesz odmówić udziału lub wycofać się z badania klinicznego bez wpływu na twoją opiekę.

Chcieć wiedzieć więcej?

Terapie uzupełniające i alternatywne

Niektóre osoby z chorobą Parkinsona uważają, że terapie uzupełniające pomagają im poczuć się lepiej.

Wiele uzupełniających terapii i terapii twierdzi, że łagodzi objawy choroby Parkinsona.

Ale nie ma dowodów klinicznych, że skutecznie kontrolują objawy choroby Parkinsona.

Większość ludzi uważa, że terapie uzupełniające nie mają szkodliwych skutków. Ale niektóre mogą być szkodliwe i nie powinny być stosowane zamiast leków przepisanych przez lekarza.

Niektóre rodzaje preparatów ziołowych, takie jak ziele dziurawca, mogą wchodzić w nieprzewidziane interakcje, jeśli są przyjmowane z niektórymi rodzajami leków stosowanych w leczeniu choroby Parkinsona.

Jeśli rozważasz zastosowanie alternatywnego leczenia wraz z przepisanymi lekami, najpierw skonsultuj się z zespołem opieki.

Chcieć wiedzieć więcej?