Zespół Munchausena

Zespół Munchausena to zaburzenie psychiczne, w którym ktoś udaje, że jest chory lub celowo wywołuje objawy choroby.

Ich głównym zamiarem jest przyjęcie „chorej roli”, aby ludzie opiekowali się nimi i byli w centrum uwagi.

Wszelkie praktyczne korzyści z udawania choroby – na przykład ubieganie się o zasiłek z tytułu niezdolności do pracy – nie są powodem ich zachowania.

Zespół Munchausena został nazwany na cześć niemieckiego arystokraty, barona Munchausena, który zasłynął z opowiadania dzikich, niewiarygodnych historii o swoich wyczynach.

Rodzaje zachowań

Osoby z zespołem Munchausena mogą zachowywać się na wiele różnych sposobów, w tym:

udawanie objawów psychologicznych – na przykład twierdzenie, że słyszysz głosy lub twierdzenie, że widzisz rzeczy, których tak naprawdę nie ma
udawanie objawów fizycznych – na przykład twierdzenie, że ma ból w klatce piersiowej lub żołądku
aktywne próby zachorowania – na przykład umyślne zakażenie rany poprzez wcieranie w nią brudu

Niektóre osoby z zespołem Munchausena mogą spędzać lata podróżując ze szpitala do szpitala, udając szeroką gamę chorób. Kiedy okaże się, że kłamią, mogą nagle opuścić szpital i przenieść się w inne miejsce.

Osoby z zespołem Munchausena potrafią bardzo manipulować, aw najpoważniejszych przypadkach mogą przejść bolesną, a czasem zagrażającą życiu operację, nawet jeśli wiedzą, że jest to niepotrzebne.

Przeczytaj więcej o oznakach i objawach zespołu Munchausena .

Co powoduje zespół Munchausena?

Zespół Munchausena jest złożony i słabo poznany. Wiele osób odmawia leczenia psychiatrycznego lub profilowania psychologicznego i nie jest jasne, dlaczego osoby z zespołem zachowują się tak, jak się zachowują.

Zidentyfikowano kilka czynników jako możliwe przyczyny zespołu Munchausena. Obejmują one:

uraz emocjonalny lub choroba w dzieciństwie – często skutkowało to intensywną opieką lekarską
zaburzenie osobowości – stan zdrowia psychicznego, który powoduje wzorce nieprawidłowego myślenia i zachowania
uraza do autorytetów lub pracowników służby zdrowia

Trauma z dzieciństwa

Zespół Munchausena może być spowodowany zaniedbaniem i porzuceniem przez rodziców lub inną traumą z dzieciństwa.

W wyniku tej traumy osoba może mieć nierozwiązane problemy z rodzicami, które powodują, że udają chorobę. Mogą to zrobić, ponieważ:

mają przymus ukarania siebie, czyniąc siebie chorymi, ponieważ czują się niegodni
muszą czuć się ważni i być w centrum uwagi
muszą przekazać odpowiedzialność za swoje samopoczucie i opiekę na innych ludzi

Istnieją również dowody sugerujące, że osoby, które przeszły rozległe procedury medyczne lub otrzymały długotrwałą pomoc lekarską w dzieciństwie lub w wieku nastoletnim, są bardziej narażone na rozwój zespołu Munchausena, gdy są starsze.

Może to być spowodowane tym, że kojarzą swoje wspomnienia z dzieciństwa z poczuciem, że są o nie troszczeni. Wraz z wiekiem starają się uzyskać takie samo poczucie pewności, udając, że są chorzy.

Zaburzenia osobowości

Różne zaburzenia osobowości, które uważa się za związane z zespołem Munchausena, obejmują:

antyspołeczne zaburzenie osobowości – gdzie człowiek może czerpać przyjemność z manipulowania i oszukiwania lekarzy, dając im poczucie władzy i kontroli
zaburzenie osobowości typu borderline – gdy osoba stara się kontrolować swoje uczucia i często waha się między pozytywnymi a negatywnymi poglądami na innych
narcystyczne zaburzenie osobowości – osoba często waha się między postrzeganiem siebie jako wyjątkowego a obawą, że jest bezwartościowa

Może się zdarzyć, że dana osoba ma niestabilne poczucie własnej tożsamości, a także ma trudności z tworzeniem znaczących relacji z innymi.

Odgrywanie „chorej roli” pozwala im przyjąć tożsamość, która niesie ze sobą wsparcie i akceptację innych. Przyjęcie do szpitala daje również osobie jasno określone miejsce w sieci społecznościowej.

Diagnozowanie zespołu Munchausena

Rozpoznanie zespołu Munchausena może stanowić wyzwanie dla lekarzy.

Osoby z tym zespołem są często bardzo przekonujące i potrafią manipulować i wykorzystywać lekarzy.

Badanie roszczeń

Jeśli pracownik służby zdrowia podejrzewa, że dana osoba może mieć zespół Munchausena, przejrzy dokumentację zdrowotną tej osoby, aby sprawdzić niespójności między deklarowaną a rzeczywistą historią medyczną.

Pracownicy służby zdrowia mogą również przeprowadzać testy, aby sprawdzić, czy nie występują oznaki choroby, którą sam sobie spowodował, lub manipulowanie przy badaniach klinicznych. Na przykład krew osoby można sprawdzić pod kątem śladów leku, którego nie powinna przyjmować, ale które mogą wyjaśnić jej objawy.

Lekarze będą chcieli również wykluczyć inne możliwe motywy swojego zachowania, takie jak udawanie choroby dla korzyści finansowych lub chęć dostępu do silnych środków przeciwbólowych.

Zespół Munchausena można zwykle zdiagnozować, jeśli:

istnieją wyraźne dowody na wytwarzanie lub wywoływanie objawów
główna motywacja osoby ma być postrzegana jako chora
nie ma innego prawdopodobnego powodu lub wyjaśnienia ich zachowania

Leczenie zespołu Munchausena

Leczenie zespołu Munchausena może być trudne, ponieważ większość osób z nim nie przyznaje się do problemu i odmawia współpracy przy planach leczenia.

Niektórzy eksperci zalecają lekarzom łagodne i niekonfrontacyjne podejście, sugerując, że skierowanie do psychiatry może przynieść korzyści danej osobie.

Inni twierdzą, że osobę z zespołem Munchausena należy skonfrontować bezpośrednio i zapytać, dlaczego skłamała i czy odczuwa stres i niepokój.

Ludzie, którzy mają chorobę Munchausena, są naprawdę chorzy psychicznie, ale często przyznają się tylko do choroby fizycznej.

Jeśli osoba przyzna się do swojego zachowania, może zostać skierowana do psychiatry w celu dalszego leczenia. Jeśli nie przyznają się do kłamstwa, większość ekspertów zgadza się, że lekarz prowadzący ich opiekę powinien minimalizować kontakt medyczny z nimi.

Dzieje się tak, ponieważ relacja lekarz-pacjent opiera się na zaufaniu i jeśli istnieją dowody na to, że pacjentowi nie można już ufać, lekarz nie jest w stanie kontynuować leczenia.

Leczenie psychiatryczne i CBT

W opanowaniu objawów zespołu Munchausena można pomóc , jeśli osoba przyzna się, że ma problem i współpracuje przy leczeniu.

Nie ma standardowego leczenia zespołu Munchausena, ale połączenie psychoanalizy i terapii poznawczo-behawioralnej (CBT) wykazało pewne objawy kontrolujące sukces.

Psychoanaliza to rodzaj psychoterapii, który próbuje odkryć i rozwiązać nieświadome przekonania i motywacje.

CBT pomaga osobie zidentyfikować niepomocne i nierealistyczne przekonania oraz wzorce zachowań. Specjalnie wyszkolony terapeuta uczy, jak zastąpić nierealistyczne przekonania bardziej realistycznymi i wyważonymi.

Terapia rodzinna

Osoby z zespołem Munchausena, które nadal pozostają w bliskim kontakcie z rodziną, mogą również skorzystać z terapii rodzinnej.

Osoba z syndromem i jej bliscy członkowie rodziny omawiają, jak to wpłynęło na rodzinę i jakie pozytywne zmiany można wprowadzić.

Może również uczyć członków rodziny, jak unikać wzmacniania nienormalnego zachowania osoby. Na przykład może to obejmować rozpoznanie, kiedy dana osoba odgrywa „chorą rolę” i unikanie okazywania jej troski lub oferowania wsparcia.

Kogo to dotyczy?

Wydaje się, że istnieją 2 oddzielne grupy osób dotkniętych zespołem Munchausena. Oni są:

kobiety w wieku od 20 do 40 lat, często z wykształceniem zdrowotnym
niezamężni biali mężczyźni w wieku od 30 do 50 lat

Nie jest jasne, dlaczego te dwie grupy są dotknięte zespołem Munchausena.

Niektórzy eksperci uważają, że zespół Munchausena jest niedodiagnozowany, ponieważ wielu osobom udaje się oszukać personel medyczny. Możliwe jest również, że przypadki mogą zostać nadmiernie zdiagnozowane, ponieważ ta sama osoba może używać różnych tożsamości.

Munchausena przez pełnomocnika

Sfabrykowana lub wywołana choroba , zwana również zastępczo chorobą Munchausena, jest rodzajem zespołu Munchausena.

Ma to miejsce, gdy osoba udaje lub wywołuje chorobę u osoby znajdującej się pod jej opieką. Większość przypadków dotyczy matki i jej dziecka.